هر فردی برای خودش معلومه که چقدر تقوا داره. هر فردی به اعمال خودش حاضره. البته بعد از خدا. هر کسی که خوب به اعمال خودش نگاه کنه، و دین رو هم خوب بشناسه، و یا آشنایی داشته باشه، اهل مطالعه هم باشه، حتما می تونه با توجه به توصیه هایی که شدیم، از روی اعمال و نیت هامون درجه ی ایمان و درجه ی تقوامون رو بفهمیم و محاسبه کنیم قبل از اینکه محاسبه بشیم. هیچ کاری نشد نداره. حتی شبیه کردن اعمالمون به ائمه !!! از این بالاتر؟

مدرک برای خودمون برای قیامت داریم جمع می کنیم. همه ی ما با هر روزی که خدا یه روز دیگه بهمون عمر میده ( نه اینکه ... فردا رو جزو عمرمون بدونیم؟ ) می تونیم فیض جدیدی رو برای خودمون رقم بزنیم و هم می تونیم فیوضاتی رو از خودمون محروم کنیم. هر لحظه ای که بگذره و وظیفه ای بر عهده داشته باشیم ( چه فریضه ی دینی چه فریضه ی عقلی ) یا تنبلی و سستی می کنیم، یا قیام و جهاد و (یا مابینهم) بالاخره یا داریم پله ای بالاتر میریم و یا داریم سقوط می کنیم.

به هر حال در این شکی نیست که داریم برای روز قیامت خودمون مدرک جمع می کنیم چونکه همه می دونیم با اینکه اختیار داریم اما خداوند به همه ی اعمال ما سر زده و سر نزده واقفه. پس ما داریم فقط کارنامه واسه دیدن خودمون می نویسم.

 علامت اندازه ی ایمان در اعمال